Désiré Cordier belazert iedereen door zich voor te doen als demente en incontinente grijsaard, en wordt opgenomen in een tehuis. Dit is zijn manier om zonder veel poespas uit zijn huwelijk te stappen en van zijn dominante echtgenote verlost te geraken. Voor Désiré is het dement zijn een vorm van herwonnen vrijheid. De keerzijde van de medaille is dat hij noodgedwongen ook afscheid moet nemen van zijn kinderen en dat hij beseft dat heel veel vrienden en familieleden zich niet meer om hem bekommeren, hij zou voor hun part even goed dood en begraven kunnen zijn. Het trieste lot van wie lijdt aan dementie.

Dimitri Verhulst schrijft in zijn rechttoe rechtaan stijl over alledaagse mensen en situaties. Het verhaal leest vlot, in het begin komt het eerder als ongeloofwaardig en bizar over, het lijkt vergezocht dat iemand dementie zou voorwenden. Maar met elke bladzijde neemt het begrip en de sympathie voor het hoofdpersonage toe. Achter de grappige toestanden die Verhulst uit zijn pen laat vloeien, schuilt een wereld van eenzaamheid en verdriet.

Het boek zet vooral in de verf dat niet iedereen is wie hij of zij voorhoudt te zijn. Dementie voorwenden is natuurlijk extreem, maar ook andere ziektebeelden worden in onze samenleving soms aangewend om in een bepaalde rol te stappen, zij het om aandacht op te eisen of om bepaalde voordelen te kunnen genieten. Iedereen kent wel iemand die het aandurft ziekte voor te wenden om (ziekte)verlof te bekomen, maar dementie faken is nog een reuzenstap verder, want het betekent dat er geen weg terug is. De volgende keer dat we een bezoekje brengen aan iemand die in een home verblijft, zullen we zeker de bewoners met andere ogen bekijken!

192 blz. – prijs: € 16,95 / Publicatiedatum: 16 mei 2013 / Uitgeverij Atlas Conta