We nemen de draad weer op

Het leven kan in één seconde een heel andere wending nemen. Eén enkele gebeurtenis en alles verloopt plots totaal anders dan je had gepland of verwacht.

Zo overkwam het ook ons. In december 2014 kreeg mijn echtgenoot een hersentrombose en ons/mijn leven is voortaan verdeeld in vóór en ná het hersenletsel. Het leven nu is helemaal anders dan ervoor, ook voor mij. Ik ben bezorgder, voorzichtiger, maar kan anderzijds meer genieten van kleine dingen, zoals een wandeling naar de markt met ons twee, of samen in de tuin in de zon zitten. We moesten vooral leren hulp vragen en ermee leren omgaan als die hulp op zich laat wachten of uitblijft. Kleine en grote teleurstellingen wegslikken, verwonderd zijn om het geluk van kleine dingen. Zo lang we het samen kunnen dragen, is het goed.

Het hersenletsel is ook de reden waarom hier zo weinig werd gepubliceerd de afgelopen maanden. Niet door een gebrek aan inspiratie, maar vooral door een gebrek aan energie en tijd.

Ik kreeg regelmatig te horen dat het leven verder gaat, dat ik niet bij de pakken mocht blijven zitten, dat het voor Ronny erger is dan voor mij (uiteraard) en dat ik mijn hoofd niet moet laten hangen. Maar toch ondervond ik dat een NAH (niet aangeboren hersenletsel) je als koppel treft, dat je als koppel ook een nieuwe weg moet zoeken, dat je ook als koppel ziek bent en moet herstellen.

Nu, na zestien maanden, neem ik de draad weer op. Ik ga weer schrijven, reizen, lezen. Het wordt nooit meer als voorheen, want reizen is voor mijn echtgenoot nog altijd te vermoeiend. Wat zeg ik? Het dagdagelijkse leven is voor hem al behoorlijk vermoeiend, laat staan alles wat er extra bijkomt. Dus moesten er keuzes worden gemaakt. Trek ik alleen op avontuur uit? Ga ik verder op onderzoek naar alles wat met WOI te maken heeft, ga ik alleen op stap met de VIFF (Vrienden van In Flanders Fields)?

Voorlopig is het antwoord op deze vragen nog positief, maar de ervaring zal moeten leren of het meevalt en of we het allebei aankunnen. In mei trek ik met de VIFF op “slagveldreis” naar Ierland, niet dat daar slagvelden te vinden waren, maar wel andere sporen van de Ierse betrokkenheid in WOI.

Een andere beslissing is dat ik hier mijn dagboek van het laatste jaar wil delen. Want het is niet omdat ik niets liet verschijnen, dat ik niets heb geschreven, integendeel. Schrijven werkt nog altijd therapeutisch voor mij. Maar misschien zijn er mensen in dezelfde situatie die geholpen zijn met het lezen van ons verhaal. Ervaringen delen kan ook genezend werken, dat ondervond ik al meermaals op de avonden die door de vzw SIG worden georganiseerd voor lotgenoten en partners van mensen met NAH.

Daarom vanaf nu regelmatig deeltjes van het NAH-dagboek dat begon op 11 december 2014.

Want gedeelde smart is halve smart, gedeelde vreugde is dubbele vreugde.