Lachen is gezond. Maar we doen het veel te weinig. Dat realiseerde ik me deze morgen nog, bij de bakker.

Stel je voor: de bakkerin, een man die gebakjes aan het kiezen is en ik die op mijn beurt sta te wachten om besteld te worden. We zijn alle drie ongeveer van dezelfde leeftijd, schat ik. Of toch zeker van dezelfde generatie.

Op de radio speelt Dancing Queen van ABBA. De bakkerin maakt een klein dansje terwijl ze een doos haalt om de taartjes in te steken.

Terwijl ze de doos vult, zegt ze: dit is toch het schoonste liedje van ABBA hé, Dancing Queen?

Ja, antwoord ik, uit onze jonge tijd.

De bakkerin: toen we nog jong en mooi waren!

Ola, zegt de man van de gebakjes: we zijn nog altijd jong en mooi hoor! Maar we mogen dan wel ons mondmaskertje niet afdoen!

We lachen, eerst stilletjes onzichtbaar achter onze mondmaskers, maar daarna luid en van harte, met pretoogjes boven onze maskers. De winkelhulp komt kijken wat er scheelt. Hilariteit alom. Elke keer als we elkaar aankijken, begint het opnieuw, het werkt enorm aanstekelijk. En het doet deugd.

Ik stap nog lachend de winkel uit, nagekeken door twee voorbijgangers die het niet begrijpen en me nastaren.

Dankjewel dansende bakkerin, dankjewel “jonge” man met de gebakjes! Jullie maakten mijn dag goed.

Zondagmorgen, vroeg. Net voor dageraad, een oorverdovende stilte, het moment dat je je alleen op de wereld waant.

Al ik de overgordijnen open schuif, maakt mijn hart een sprongetje: er ligt een laagje sneeuw! Vandaar dat het vroeger klaar leek deze morgen. Het eerste licht komt vandaag van de sneeuwkristallen en niet van de zon.

Ik ga in de relax zitten, bij het venster. Een eerste vroege vogel in de donkergrijze lucht. Een laatste ster. Ik warm mijn handen aan de hete mok zwarte koffie. En ik geniet. Van de stilte, van de heerlijke geur, van het prachtige uitzicht, een stukje natuur. Ik voel me gekoesterd door de klank van de klok uit mijn kindertijd. Geuren en geluiden uit mijn verleden, geborgenheid.

Ik denk aan wat ik de laatste weken allemaal heb gelezen en opgezocht, in boeken en op internet. Aan de wijze woorden en ideeën die ik in webinars en podcasts heb vernomen. Over dat alles wil ik iets schrijven, delen wat ik als kleine levensles heb ervaren. Maar hoe hou ik dat blogbericht kort genoeg om de aandacht van mijn lezers vast te houden? Schrijf ik afzonderlijke berichten? Wil ik meer? Ik laat het los en heb er vertrouwen in dat ik de woorden ooit wel vind.

Mijn gedachten en gevoelens laat ik los, laat ik toe, laat ik zijn. Het is goed zoals het nu is. Ik ben blij dat ik uit de ratrace ben gestapt, dat ik nu geniet van de kleine en grote gelukjes. Af en toe de kinderen en kleinkinderen horen of zien en weten dat ook zij gelukkig zijn. Dankbaar dat mijn ouders nog gezond zijn en nog zelfstandig wonen. Dankbaar voor mijn zus die mijn beste vriendin is, mijn soulmate. Dankbaar voor de woning waar ik met Ronny een nieuwe thuis heb gevonden. Dankbaar dat we deze stap hebben durven zetten. Dankbaar voor familie en vrienden die ik momenteel weinig zie, weinig hoor, maar die ik in mijn hart en op mijn handen draag.

En neen, het gaat niet goed in onze wereld. Er staat van alles te gebeuren, er is ook al veel gebeurd dat niet ongedaan kan worden gemaakt. Maar ik heb er vertrouwen in dat alles goed komt, al zij het niet vanzelf. Er komt een nieuwe wereldorde, waaraan wij mee mogen bouwen, als we willen. De mens is vrij. Vrij om te aanvaarden wat komt, vrij om halsstarrig aan het verleden vast te houden.

Dit alles komt in me op terwijl ik zit te mijmeren, te mediteren … Ondertussen komt de eerste zonnestraal in ons tuintje vallen, ze laat de sneeuw glinsteren. Alles wordt anders, maar alles komt goed.