Lachen is gezond. Maar we doen het veel te weinig. Dat realiseerde ik me deze morgen nog, bij de bakker.

Stel je voor: de bakkerin, een man die gebakjes aan het kiezen is en ik die op mijn beurt sta te wachten om besteld te worden. We zijn alle drie ongeveer van dezelfde leeftijd, schat ik. Of toch zeker van dezelfde generatie.

Op de radio speelt Dancing Queen van ABBA. De bakkerin maakt een klein dansje terwijl ze een doos haalt om de taartjes in te steken.

Terwijl ze de doos vult, zegt ze: dit is toch het schoonste liedje van ABBA hé, Dancing Queen?

Ja, antwoord ik, uit onze jonge tijd.

De bakkerin: toen we nog jong en mooi waren!

Ola, zegt de man van de gebakjes: we zijn nog altijd jong en mooi hoor! Maar we mogen dan wel ons mondmaskertje niet afdoen!

We lachen, eerst stilletjes onzichtbaar achter onze mondmaskers, maar daarna luid en van harte, met pretoogjes boven onze maskers. De winkelhulp komt kijken wat er scheelt. Hilariteit alom. Elke keer als we elkaar aankijken, begint het opnieuw, het werkt enorm aanstekelijk. En het doet deugd.

Ik stap nog lachend de winkel uit, nagekeken door twee voorbijgangers die het niet begrijpen en me nastaren.

Dankjewel dansende bakkerin, dankjewel “jonge” man met de gebakjes! Jullie maakten mijn dag goed.