Maandelijks archief: juni 2018

Op het scherp van de snee: Antoine Van Loocke

Zijn roots liggen in Melle en hij kan sappig Gents praten. Hij is een artiest, een kunstenaar pur sang. En bovendien autodidact.

Antoine Van Loocke is een ambachtelijk messenmaker. Het is te zeggen: hij geeft oude messen een nieuw leven. Hij maakt er artistieke juweeltjes van en gebruikt hiervoor enkel natuurlijke materialen: rot hout, slagtanden van een olifant, leer van schoenzolen, ivoren mariabeeldjes, koraal, parels, een kippenpoot … allemaal recuperatiemateriaal.

Vandaar ook de naam van de tentoonstelling die momenteel loopt in de bibliotheek te Melle: “èw ijzer”. Het is alvast de moeite waard om eens langs te gaan en te kijken hoe een creatieve ziel als Antoine Van Loocke “èw ijzer” en “vurt ijt” nieuw leven inblaast.

©Jan Cornelis, 2017

©Jan Cornelis, 2017

Hoe is dat allemaal begonnen Antoine?

“Messen zijn altijd al mijn passie geweest, messen én natuurlijke materialen. Ik was nog heel jong toen ik al oog had voor mooie materialen: een steen, een stuk hout, een stukje ivoor. Ik had een hele verzameling aangelegd, maar het is pas na mijn veertigste dat al die stukken als een puzzel in elkaar gingen passen en dat ik begonnen ben met messen te maken.”

©https://www.knifeforging.com

©https://www.knifeforging.com

Mogen we stellen dat ‘de patattenscheller’ jouw handelsmerk is?

“Eigenlijk ben ik begonnen met kunstmessen, het is pas in 2006 dat ik daarnaast messen ging maken voor de horeca. Ook het ecologisch aspect kreeg meer en meer belang. Ik wou werken op een manier die zo weinig mogelijk belastend is voor het milieu. Ik probeer bij de bewerking van mijn messen een thermische behandeling te vermijden en ga meestal meteen over tot polijsten. Dit betekent dan dat de krassen die op het oorspronkelijke mes zaten, behouden blijven. Maar dat vind ik net zo mooi: een signatuur van het verleden.

©https://www.knifeforging.com

©https://www.knifeforging.com

Daarnaast vind ik ook ruilen heel belangrijk. Aangezien ik mijn ambacht uitvoer in zelfstandig bijberoep, moest alles altijd zo goedkoop mogelijk worden aangeschaft, liefst via ruilhandel. Vandaar dat netwerken zo belangrijk is en dat ik het contact met veel verschillende mensen koester.”

Je bent de eerste kunstenaar die exposeert in de tentoonstellingsruimte van de vernieuwde bibliotheek. Ben je vereerd?

“Ja hoor, voor mij is dit een thuismatch! Ik drijf nogal graag mijn zin door en hier is dit perfect mogelijk, ik ben mijn eigen curator. Ik kan ook afstand nemen en zo mijn eigen tentoonstelling als het ware als bezoeker bekijken, ik ben anders gefocust. Het is mijn eerste (en naar mijn aanvoelen ook mijn laatste) solotentoonstelling.”

Er is ook een samenwerking met het Designmuseum in Gent?

“Mijn messen zijn hedendaags functioneel design en maken deel uit van de vaste tentoonstelling van het Designmuseum (2 collecties Maarten Van Severen en Co), andere werken en 50 ontwerptekeningen van mij maken ook deel uit van het museumarchief en bovendien worden in de museumshop mijn werken verkocht.”

De tentoonstelling in Melle

Wat is er te zien op de tentoonstelling “èw ijzer”?

Antoine: “In 2004 kreeg ik erkenning door het toenmalige VIZO als ontwerper van interieurobjecten en juwelen, uit de periode 1985 – 2018 zijn enkele stukken te zien die onder deze noemer vallen.

De originele vitrine gemaakt voor Horeca Expo – Chef’s Place (enkel toegankelijk op uitnodiging) kan ik hier in de opstelling 2018 exclusief als ‘sneaky preview’ aan de bezoekers tonen.

Doorlopende projectie van 50 ontwerptekeningen, opgenomen in het Design Vlaanderen Archief (Designmuseum Gent). Alsook mijn laatste originele ontwerptekening.

De stoefkast die normaliter in onze living hangt, maar voor deze gelegenheid in situ te bewonderen is.

Er is een ‘Aanraken mag’ opstelling waar je materialen kan voelen, herkennen en terugvinden in de tentoonstelling enz…

Mijn ‘Prentjesboek’, mee te nemen tot einde voorraad …

En centraal staan zes vitrinetafels die zijn gevuld met handgemaakte unicaten, messen gemaakt uit afval en recuperatie, collateral works, prototypes gemaakt in samenwerking en niet te vergeten het werk van de stagiaires … enz.”

Antoine is elk weekend persoonlijk aanwezig tijdens de tentoonstelling. En hij verwacht jullie. Wedden dat velen meer dan één keer zullen terugkeren om al dat moois te gaan bewonderen?

Praktisch

 Nog tot 22 juli:

Iedere vrijdag, zaterdag en zondag van 9 tot 18 uur

Rondleiding na telefonisch contact: +32 474 28 68 50

Openbare Bibliotheek Melle – Kruisstraat 2A – 9090 Melle

Toegang gratis

Het leven is (soms) klote

Dinard1Er zijn zo van die dagen. Het ene droeve bericht na het andere. Bij het eerste slik je even en je moet alweer vooruit, de plicht roept – weet je wel! Maar na drie onheilstijdingen op één voormiddag hield ik het gisteren voor bekeken.

Heeft het met ouder worden te maken of is het een kwestie van pech, ik weet het niet. Maar er gaat geen dag meer voorbij zonder nieuws over ernstige ziektes en overlijdens in onze naaste omgeving. Tantes en nonkels, vrienden, buren, kennissen … En dan heb ik nog het geluk – ik durf het haast niet schrijven – dat mijn ouders nog in leven en in redelijk goede gezondheid zijn, dat mijn kinderen, kleinkinderen en mijn zus het goed stellen. Want o wee als hen iets raakt!

Tot nu toe was ik niet bang voor de dood. Wel voor de dood van andere mensen, maar niet voor mijn eigen dood. Ik kan me zelfs levendig voorstellen dat oude en zieke mensen naar de dood verlangen omdat die bevrijding brengt. Tot ik me gisterenavond realiseerde dat mijn overlijden anderen verdriet gaat doen. Maar dat is dan ook het enige wat mij aan de dood afschrikt.

Ziekte, daar ben ik bang voor. En dan bedoel ik een levensbedreigende of levensbeperkende ziekte, waardoor je afhankelijk wordt van anderen en niet meer voor jezelf kan zorgen, laat staan voor anderen.

Ik wil mijn vrijheid niet verliezen door een ziekte die mij treft, ik wil niemand tot last zijn. Vandaar wellicht de lichte paniek bij de ongemakken waar ik de laatste weken en maanden mee te maken krijg. Ongemakken die in het niets verdwijnen vergeleken bij de ziektes die anderen om me heen treffen. Maar die me toch wel ongerust maken, omdat ze ernstige gevolgen kunnen hebben als ik niet goed voor mezelf zou zorgen.

Zo maalt het in mijn hoofd tijdens slapeloze nachten. Nachten met wolkbreuken en onweersbuien.  Nachten waarin ik me afvraag waar wij mensen mee bezig zijn? We rennen rond als kippen zonder kop, we vergeten te genieten of we hebben geen tijd om er voor elkaar te zijn. We leven in een trieste wereld.

61 jaar heb ik erover gedaan om me dit te realiseren: geluk vult meestal slechts één moment, verdriet het hele leven.