We wisten het al een hele tijd: dit komt niet meer goed, dit eindigt met de dood. Maar zoals jij bleef vechten tegen jouw ziekte, werd ook bij ons de twijfel groot. Ook al wisten wij beter, elke keer lieten wij ons door jou overtuigen dat het weer in orde komen zou. Maar je hebt je strijd gestreden en eigenlijk nog onverwacht liet jij het leven los. Zacht, stil, eenvoudigweg. Zoals jij was.

Ik dacht: ik heb al veel vrienden verloren, ook dit kan ik wel aan. Maar nu besef ik: er zijn vrienden en vrienden. Er zit gradatie in vriendschap. En daar schrok ik van. Wat een pijn, wat een verdriet, ik kan aan niets anders denken. Het is een rauwe spijt om woorden die niet zijn gezegd, om de laatste belofte die ik niet meer kan waarmaken, om het afscheid dat geen afscheid is geweest. Verdriet om het verdriet van Roseline, Peter en Sarah, om je kleinzoontjes die je nu al moeten missen, veel te vroeg. Verdriet om de vele plannen die wij vieren nog samen hadden. Het is allemaal voorbij.

Je koos een mooie dag om te gaan, een koude wintermiddag met volop zon. Een blauwe hemel. Ook terwijl ik dit in tranen schrijf, schijnt de zon door mijn raam. Ik heb foto’s zitten kijken, van de vele uitstappen en reisjes die wij vieren hebben gemaakt, van de leuke momenten bij elkaar thuis, van de feestjes die we al die jaren samen vierden.

Nu kan ik al weer een beetje glimlachen als ik aan jou denk. Uit dankbaarheid om die vele jaren vriendschap, om het besef dat wij ons gelukkig mogen prijzen dat we jou als vriend mochten hebben. Niet iedereen heeft het geluk in zijn leven iemand als jij te ontmoeten.

Ik koester de vele herinneringen. De korte sms’jes die zo veelzeggend waren, zoals: apero? Onze gemeenschappelijke interesses wat muziek en cultuur betreft, onze babbels over wat er in de wereld gebeurt, onze belangstelling voor de herdenking van de oorlogen, onze etentjes en kroegentochten, het vertellen over de kinderen en kleinkinderen die ons zo nauw aan het hart liggen, onze jaarlijkse uitstap naar de Gentse Feesten, … Ik schrijf het op zoals het me te binnen schiet. We moeten dankbaar zijn voor zoveel mooie momenten. Maar net daarom doet het ook zoveel pijn.

Je hebt mijn vriendin veel gelukkige jaren gegeven en ook daar zijn we jou dankbaar voor. Het is een cliché dat de beste koppels vroegtijdig door ziekte en overlijden uit elkaar worden gehaald, maar een cliché is al te dikwijls de pijnlijke waarheid.

Ik weet dat je niet gelooft in god en in de hemel. Maar als iemand hier op aarde zijn hemel heeft verdiend, dan ben jij het wel. Je leeft in elk geval verder in ons hart en in onze gedachten. Wij zullen hier zorg dragen voor jouw Roseline en we zullen Emiel en Guust heel veel over jou vertellen.

Dag Johan, wij houden nog altijd zielsveel van jou!

Ik mis je – Herman Van Veen Een liedje ten afscheid, voor jou.