uitgeverij Clavis

Zeven Dubbeltjes en een Trein leest als een droom. Je droomt soms over iets wat je bezig houdt, maar de situaties waarin je verzeild geraakt lijken onwezenlijk, je gaat met iemand op stap die plots iemand anders blijkt te zijn, je krijgt oplossingen aangereikt die je niet meteen begrijpt, je blijft je afvragen wat de onderliggende betekenis ervan kan zijn. Zo gaat het ook met dit boek, het blijft als een droom dagenlang in je hoofd en in je hart hangen, het laat je niet los.

Het voordeel van Zeven Dubbeltjes en een Trein is dat je het kan herlezen en herbeleven, wat bij een droom meestal niet mogelijk is.

Het leest ook als een trein, het is geschreven in beeldende, kleurrijke taal die bol staat van associaties, woordspelingen en grappige perspectieven. Zoals elk sprookje is het ook een thriller, waarbij aan het eind de rol van elk personage duidelijk wordt, elke verhaallijn in de juiste plooi valt en het slot alles (of toch heel veel) duidelijk maakt.

Zeven Dubbeltjes en een Trein staat gecatalogeerd als een jeugdboek, voor jongeren van 13 tot 15 jaar. Door veel mensen zal het boek ook als een leuk kinderboek worden gelezen – of voorgelezen. Maar wie Fran kent of wie het curriculum van haar (zeg maar stormachtige) vita gelezen heeft, krijgt met dit boek een inkijkje in de ziel van Fran. Het is autobiografisch in het kwadraat, een open boek in alle betekenissen van het woord.

Foto: Roos Groeneke – boekenbeurs 2013

Gelukkig heeft Fran haar ‘verhaal’ als een vertelsel, als een sprookje neergeschreven. Zo doet het minder pijn, zo lijkt het alsof het allemaal gefantaseerd werd, enkel een boze droom. Alleen … Fran heeft dit wel echt meegemaakt, zij wás een meisje in een jongenslichaam, zij kwam in angstwekkende dieptes terecht en zij was voortdurend op zoek naar wie zij werkelijk was. Gelukkig had zij een broer en ouders die haar mee hielpen zoeken als zij zichzelf weer eens kwijt raakte, gelukkig liet zij meestal ‘sporen’ achter als haar leven net als een trein ontspoorde, en … gelukkig liet zij zich vinden.

Zeven Dubbeltjes en een Trein is een boek dat je fantasie prikkelt, je stelt je alles in geuren en kleuren voor. Alles is bijna tastbaar beschreven, ook de gevoelens. Je voelt gewoon de ontreddering als de trein door de donkere, kille tunnel naar beneden dendert, de adrenaline stroomt door je lijf als Dries en Tess moeten vluchten voor de brekende spiegels, of als ze de kluizenquiz moeten spelen. Je houdt je hart vast als je plots beseft wie de Witte Prinses precies is.

Sprookjes zijn niet lief, ze zijn wreedaardig – de stiefmoeder van Sneeuwwitje wil haar laten doden, Hans en Grietje worden door hun ouders gedumpt in een bos, enz. – maar gelukkig hebben ze allemaal een happy end. Ook het ‘sprookje’ van Fran loopt goed af, ze voelt zich éindelijk goed in haar vel, ze straalt. Anders had ze dit verhaal, dat ze al jaren in haar hoofd had zitten, nooit kunnen neerschrijven. Fran Bambust stelt zich in dit boek heel kwetsbaar op, maar ze komt eruit als een ijzersterke dame.

Zeven Dubbeltjes en een Trein is dan ook een pareltje van woordkunst dat in veel dimensies kan worden gelezen.

*

Wie graag mijn interview met Fran Bambust leest naar aanleiding van het verschijnen van Zeven Dubbeltjes en een Trein kan dat via Het Nieuwsblad online – Melle.