Precies twee jaar geleden werd ons leven overhoopgehaald, op de dag dat Ronny een beroerte kreeg.

Twee jaar later nu. Voor de buitenwereld zijn de gevolgen niet echt zichtbaar meer of toch eerder miniem. Voor ons is het nog bijna elke dag een confrontatie met wat nog net kan en wat niet meer kan. We zijn nog volop bezig ermee te leren leven. En dat lukt de ene dag al beter dan de andere, zowel voor hem als voor mij.

De sfeer en tradities van eindejaar zijn sindsdien voor ons nooit meer hetzelfde, ze zijn verkleurd door wat we toen meemaakten. Nooit meer wens ik iemand zomaar “een gelukkig nieuwjaar en een goede gezondheid” toe, die woorden hebben voor mij terug hun ware naakte betekenis gekregen. Een goede gezondheid is goud waard, is gewoonweg onbetaalbaar. Het mooiste wat je iemand kan wensen.

Daarom krijg ik het steeds maar moeilijker met het hele commerciële gedoe rond eindejaar, de dure etentjes en de obligate dure geschenken. De geest van Kerstmis gaat over vrede en liefde, over samenzijn en aandacht voor elkaar. In de kerstperiode steken we vele lichtjes aan om de duisternis te verdrijven. Letterlijk en figuurlijk. Want voor veel mensen is dit een donkere periode. Wie ziek of eenzaam is, heeft het nu nog ietsje zwaarder dan in andere periodes van het jaar.

Ik ging deze voormiddag op cadeautjesjacht. Althans, dat was het plan. Wie me kent weet dat ik niet echt van shoppen hou. Al verandert dat wel enigszins als er geschenkjes moeten worden gezocht om onder de kerstboom te leggen voor wie ons dierbaar is.

Er is eigenlijk maar één soort winkels waar ik graag vertoef … boekenwinkels. Niet toevallig kwam ik deze morgen in het winkelcentrum van Dok Noord terecht, daar was een literair aperitief gepland waar vijf auteurs hun recente werken kwamen voorstellen. Wat hou ik ervan mensen te horen vertellen hoe en waarom ze schrijven, waarover ze schrijven, wat hun drijfveren zijn.

“Wie wil schrijven, moet eerst leven”, zei Gentse stadsdichter David Troch. Geldt dat niet voor alles, en voor sommigen onder ons ook in omgekeerde richting? Want als je wordt gehinderd om te leven zoals jij het wil, door ziekte of pijn of verdriet of wat dan ook, dan lukt het ook niet om te functioneren (om te schrijven bijvoorbeeld) en deel te nemen aan de mallemolen van het leven. Het is net van die mallemolen dat ik af en toe wil afstappen, om even op adem te komen. En hoe kan dat beter dan met een goed boek in een knus hoekje? Een gedroomde vlucht uit de jachtigheid en de dagelijkse jacht van deze tijden vol stress.

Aan al mijn vrienden en medemensen die ziek of eenzaam zijn, wens ik dat ze in deze kerstdagen door warmte en vriendschap worden omringd. Dat ik af en toe voor hen als een boek mag zijn, waarmee ze in een hoekje gaan zitten om alle verdriet en pijn heel eventjes te vergeten en stil te genieten van een verhaallijn met een happy end.

Zalig eindejaar!